تأثیر نوع تمرین بر تعادل ایستا و پویای سالمندان زن ۶۰ تا ۷۵ سال بدون سابقه زمین-خوردن

مقدمه و هدف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه تأثیر نوع تمرین (بدنی، ذهنی و ترکیبی) بر تعادل ایستا و پویای سالمندان زن 60 تا 75 سال بدون سابقه زمین­خوردن بود.    مواد و روش ها: نمونۀ آماری این تحقیق را 45 نفر از سالمندان زن بدون سابقه زمین­خوردن با دامنۀ سنی 60 تا 75 سال تشکیل­دادند که به­صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم­شدند. در این تحقیق برای اندازه­گیری تعادل ایستای سالمندان زن از آزمون شارپند رومبرگ (با چشمان باز و بسته) و برای اندازه­گیری تعادل پویا از آزمون زمان برخاستن و راه­رفتن استفاده­شد. در مرحله پیش­آزمون میانگین سه بار اجرای آزمون­های تعادل ایستا و پویا برای تمامی آزمودنی­ها ثبت­شد. سپس تمامی آزمودنی­ها به مدت 6 جلسه بر­اساس پروتکل­های تعیین­شده تمرین و در پس­آزمون که مشابه با مرحلۀ پیش­آزمون بود، شرکت­کردند. برای تجزیه­و­تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل واریانس یک­راهه (anova) و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح (p<0.05) استفاده­ شد.    یافته­ها: یافته های تحقیق نشان­داد که بین عملکرد گروه­ها در هر دو نوع تعادل ایستا (با چشمان باز و بسته) و تعادل پویا در مرحلۀ پس­آزمون تفاوتی معنی­دار وجود­دارد. آزمون تعقیبی بونفرونی نیز نشان­داد بین عملکرد گروه ترکیبی (تمرین ذهنی- بدنی) با دو گروه دیگر تفاوتی معنی­دار وجود­دارد (0.05p<) و گروه تمرین ترکیبی (تمرین ذهنی- بدنی) نسبت­به دو گروه دیگر در هر سه نوع آزمون تعادل عملکرد بهتری داشتند؛ همچنین عملکرد گروه تمرین بدنی نیز بهتر از گروه تمرین ذهنی بود (0.05p<).    نتیجه­گیری: با توجه به یافته­های تحقیق حاضر می­توان نتیجه­گیری­کرد که برای بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان زن، از این روش تمرینی می­توان استفاده­کرد.